Mijn vader is inmiddels met pensioen maar hij is ongeveer 30 jaar brandweerman geweest. Eigenlijk wilde hij kok worden. Maar dat vond zijn vader ‘te min’. Hij mocht destijds ‘studeren’ aan de LTS en werd automonteur. Ik heb het hem nooit gevraagd, maar ik vermoed dat hij dat werk op een gegeven moment te saai vond. Hij wilde meer en ging aan de slag bij de brandweer. Mijn zusje en ik waren daar best trots op. De vragen over het beroep van je ouders beantwoordden wij altijd graag. We hebben hem echter nooit veel horen praten over zijn werk. Hij ging heus wel met trots en plezier en in ons ouderlijk huis hangt nog een foto van mijn vader in brandweerpak met een geredde kat in zijn handen. Wat ons de laatste tijd veel meer opvalt, is de bevlogenheid van mijn vader tijdens het Kerstdiner. Of een paasbrunch voor familie. En de barbecues in de zomer. Dat begint al als de inkopen zijn gedaan en de voorbereidingen worden getroffen. Hij staat gerust de hele dag in de keuken om de vis te fileren en het vlees te marineren. Het liefst vertelt hij niet alleen tijdens het eten hoe goed hij het heeft klaargemaakt, en hoe fantastisch zijn timing is, maar zeker ook nadien. Hoe meer mensen hij blij maakt met zijn eten, hoe liever hij het heeft. Nu heeft mijn vader niet meer de behoefte om een carrière switch te maken. Hij kokkerelt er lekker op los als we iets te vieren hebben. Maar wat was er van hem geworden als hij na de middelbare school wel een koksopleiding had mogen doen? Heb jij je in jouw studiekeuze laten leiden door je ouders of anderen? Wat zou jij kiezen als je weer opnieuw een vervolgstudie mocht doen? In mijn ogen is het nooit te laat om van koers te veranderen en werk te doen wat echt op je lijf geschreven is. Werk waar je warm van wordt en vol passie over kunt vertellen. Als je er alleen niet uitkomt, help ik je graag om jouw richting weer te vinden.
De kokende brandweerman
